مرد یا زنی که زخم‌زبان می‌زند, درباره‌ی همسرش قضاوت می‌کند و سپس این قضاوت را به شکلی آزاردهنده و انتقادآمیز طرح می‌نماید و طبعاً در پاسخ اعتراض او هم خواهد گفت که: «من فقط از سر خیرخواهی این حرف را زدم!» ولی واقعیت این است او با چنین برخوردی در واقع می‎‎خواسته به همسرش بفهماند که وی را قبول ندارد. اکثر آزارهای کلامی با آهنگی حاکی از قضاوت و خرده‎گیری همراهند. به عنوان مثال، اظهارنظرهایی مانند «تو زیادی حساسی» که احساسات زن را باطل می‎خوانند، درست مثل شوخی‎های آزارنده، نوعی قضاوت محسوب می‎شوند. نمونه‎های دیگری نیز از انتقادهای آزاردهنده وجود دارند. مثلاً جملاتی که این طور شروع می‎شوند: «مشکل تو این است که …» یا «مشکل بنده با شما این است که ….» اینها نیز مانند بسیاری از جمله‌هایی که از ضمیر «تو» در آنها استفاده می‌شود,‎ عبارت‌هایی قضاوت کننده، انتقاد‌آمیز و آزاردهنده هستند.
شوخی‌ها یا جملات آزاردهنده‌ی بارزتر تأثیر عمیق‌تری نیز دارند: «کلک!, تو اصلاً هیچ‌وقت راضی نمی‌شوی, سلیطه, احمق, دیوانه و یا یک دقیقه هم آدم را به حال خودش نمی‌گذاری, چه خنگی! و یا چقدر احمقی…!»
تأثیر جمله‌های انتقادآمیزی که درباره‎ی شما هستند ولی به دیگران گفته می‎شوند و ضمیر «تو» در آنها به ضمیر «او» تبدیل می‌شود نیز بسیار آزاردهنده است:
«از سایه‎ی خودش هم می‎ترسد!, نمی‎گذارد چیزی درست بماند! یک جا بند نمی‎شود و یا یک لحظه دست از غر‌زدن برنمی‎دارد. دارد دور خودش می‎چرخد. خودش هم نمی‎داند چه می‎کند…»
نظرهای منتقدانه درباره‎ی اشتباهاتی که مرتکب شده‎اید و یا حرف‎هایی که به دروغ راجع به شما در حضور دیگران می‎زنند و در نتیجه شما را شرمنده و دستپاچه می‎کنند نیز آزار کلامی به حساب می‎آیند. مثلاً می‌گویند: «زود دست و دلش می‎لرزد. آدم عصبی‎ای است. آشغال‎ها را جارو می‎کند، ولی زیر قالی! هر بار که می‎رود خرید، کیف پولش را جا می‎گذارد!…»
جمله‌هایی که کلمات خاصی از متن گفت‎وگو را مورد انتقاد قرار می‎دهند نیز آزاردهنده‌ هستند. به مثال‌های زیر توجه کنید!
سودابه و علی آماده‎ی رفتن به اسکی هستند. سودابه با اشتیاق وصف‎ناپذیری می‎گوید: «وای، تا آنجا رانندگی! کی ‎ می‎رود این همه راه را؟» علی با تندی جواب می‎دهد: «تو که رانندگی نمی‎کنی. من می‎کنم!»
در طول پخش یک آگهی تجاری، مهری وارد اتاق نشیمن می‎شود و از رضا می‎پرسد: «برنامه تمام شد؟» رضا با عصبانیت پاسخ می‎دهد: «این که برنامه نبود! مسابقه‎ی نهایی بود»
در هر دو مثال فوق، زن احساس سرخوردگی کرده به خود می‎گوید: منظورم این نبود. مسلماً منظور او برای فرد آزاردهنده نیز کاملاً روشن بوده است، این نوع شخصیت‌های آزاردهنده به احتمال زیاد، دائم به همسرشان سرکوفت می‎زنند که تو همیشه حق را به خودت می‎دهی.
انتقاد در قالب کمک یا نصیحت هم آزار کلامی یا زخم زبان محسوب می‎شود: «بهتر نبود …؟ اگر چنین می‎کردی، نتیجه بهتر می‎شد. این راه بهتری بود اگر … اگر جای تو بودم، این طوری این کار را انجام می‎دادم. دفعه‎ی بعد تو باید‌… باید از … استفاده می‎کردی. ببین چه چیزی را از دست دادی!…»

پاسخ به «قضاوت کردن و خرده گرفتن»
معمولاً قضاوت و سرزنش چیزی جز دروغ درباره‎ی عملکرد و ویژگی‎های شخصی فرد دیگر نیست. این رفتارها در واقع ضربه‌هایی هستند که بر پیکر احساس خود‌ارزشمندی شخص وارد می‎آیند. وقتی دیگران درباره‎تان قضاوت می‎کنند و یا از شما خرده می‎گیرند که مثلاً «تو یک راننده‎ی مزخرف هستی» شاید بهتر باشد از خود بپرسید: «واقعاً چه کسی حق یا اجازه دارد درباره‌ی من قضاوت یا انتقاد کند؟» شخص انتقاد‌کننده کیست؟ چه کسی دارد درباره‎ی من قضاوت می‎کند؟‌نه یک دادگاه، نه دیوان عالی کشور، نه خدا، بلکه یک آدم که باید سرش توی کار خودش باشد!
هیچ کس حق ندارد درباره‌ی خصوصیات فردی و اعمال و افکار شما قضاوت یا انتقاد کند. به دست دادن تعریفی از شما، تعرضی آشکار نسبت به مرزهای شماست. فضولی یک نوع تجاوز است! برای پاسخ دادن به قضاوت و انتقاد، تا آنجا که می‎توانید قاطع، همدلانه،‌ محکم و از موضع قدرت حرف بزنید و اجازه دهید انرژی خشم‌تان از شما حمایت کند؛ مثلاً براحتی بگویید: «هیچ می‎فهمی چه می‎گویی؟ یا کسی از جنابعالی نظر نخواست!… نمی‎خواد از من خرده بگیری! کافی است! کی به حرف تو گوش می‎دهد؟ چرند است! خواهش می‎کنم این وراجی‎ها را برای خودت نگه دار! لطفاً سرت توی کار خودت باشه! و یا به تو ربطی ندارد!…»
سپس گفت‎وگو را قطع نموده در صورت امکان از آنجا دور شوید. در هر حال از ادامه‎ی بحث خودداری کند چرا که هر نوع جروبحث از اثرات واکنش شما می‎کاهد.